Калі вы яшчэ не пісалі сачыненне на тэму «маё маленькае падарожжа», то адважуся прапанаваць вам гатовыя варыянты. Не забывайце ацэньваць кожны варыянт, каб іншым наведвальнікам было зразумела, на якія думкі можна завастрыць сваю ўвагу.
Маё маленькае падарожжа зімой
Зіма — чудовы час для маленькага падарожжа. Я заўсёды люблю мандраваць, і зімовы перыяд — найлепшы час для адпачынку і новых адкрыццяў. Адной з маіх самых незабыўных зімовых падарожжаў была паездка ў горкі. Хоць гарадаў ў Беларусі не шмат, але ў краіне мноства месцаў, якія здольныя ачараваць сваёй магчымасцю і красатай.
Я пачаў маё маленькае падарожжа, пасьля яскравай снежнай буры, і калі выйшаў на вуліцу, свеціла сонейка. Гарады былі ашатныя, а зямля была пакрытая чыстай, белай пахмуркай. Я пайшоў цяпер, наслухаючы спакойную шум снегу пад чаравічным крокам. Гэты спакойны момант дапамог мне разабрацца ў са сваімі думкамі і абладаць момантамі спакойства ў сумяшчэнні з нейкімі вельмі драбнымі спагляданнямі свайго асяроддзя.
У горках у нас было мноства забаўных момантаў, такіх як катанне на лыжах і санках, пазнавальны тур па горах і адпачынак каля агонька з гарачым кагорам. Але самаяе захапляльная момант з майго падарожжа — гэта была магчымасць убачыць вечарную зорку з далёка, з далёка ад гарадаў.
Цяпер, калі я ўспамінаю сваё маленькае падарожжа зімой, я заўсёды насычаны пазітыўнымі эмоцыямі і яго восема такі самыяя хуткі і радасьцю. Гэта падарожжа нават у дробныя падрабязнасці застаюцца ўва мне і дапамагаюць мне разабрацца і пачуць свае эмоцыі, якія я пазначыў у гэтым чарговым падарожжы.
Маё маленькае падарожжа падчас зімовых канікул
Зімовыя канікулы – гэта час, калі можна вырашыць кудысь паехаць, шчоб прыгоды і вражання запампавалі. Маё маленькае падарожжа падчас зімовых канікул прапанавала мне сябра, якая жыве ў горадзе недалёка ад гор. Мы вырашылі паспрабаваць спадарожнічаць на лыжах.
Мы пайшлі на гарадзкі катакамплекс. Я ніколі раней не трапляўся на лыжніцы, таму для мяне гэта было вялікае адкрыццё. Шмат людзей катаўся на лыжах, і я думаў, што мне будзе цяжка вывучыць гэта. Але мая сябра дапамагла мне пачаць разбірацца. І вельмі хутка я знайшоў свой стыль і пачаў катацца з крухкай смеласцю.
Пасля катання на лыжах мы абышлі гарадок, пагулялі па снежным парку і паехалі на казачны санях. Я ніколі не маў магчымасці падарожжаць на санках па заснежаных вуліцах, і гэта было вельмі.
Маё маленькае падарожжа ў вёску
Сёння я хачу падзяліцца з вамі момантам майго маленькага падарожжа ў вёску, якое змяніла мае ўяўленне аб мірэ. Я заўсёды жыў у вялікім горадзе, дзе метафарычныя хімічныя рэакцыі рулявалі жыццём людзей. Але аднаго дня я адчуў жаданне адлучыцца ад гвалтавання гарадскай спяшоты і паспакойць сваю душу ў прыродзе.
Маё маленькае падарожжа пачалася з прыбыцця ў тую вёску, дзе час здавалася застаўся на станцыі. Калі я выйшаў з поезда, мяне ахопіла чыстая воздух і спакой. Шум дрэваў і птушак перавяло мне думкі адразу ад жыцця ў гарадзе. Я адчуў невыразную свабоду, якая змяніла мае становішча.
Па дарозе ў вёску я ўзяў касцёл, старажытныя хаты і шчаслівых дзяцей, якія гулялі на вуліцах. Я быў здзівоў, як абраным крок ці адной здзіўленым вусцішчам можа змяніць мае адносіны да свету. Я нават спакойна адчуваў, што час тут зупыніўся, і што гэта нейкая асалодзь для маіх вочаў, якія вельмі даволіліся гэтым спакоем.
У вёску я паяваўся не ўпершыню, але ў гэтым падарожжы я змог удзарваць увагу на тым, што навакольле не толькі робіць жыццё кращым, але і змяняе наше ўяўленне аб жыцці ўцэла. Я адчуў, як варта жыць сёння, у гэтым момант, з людзьмі, якія цаняць міру і спакойства. І гэты невялікі пазірышча змяніла маё жыццё.
Маё маленькае падарожжа ў лес
Лета, мой любімы час года. Лета для мяне — гэта не толькі час адпачынку і разваг, але і час навакольнага адтуліцельства. Я заўсёды любіў лясныя прасторы: пацешы, шум ветра ў хвалінках, сустрэчы з жывёламі. Можа быць, таму я ўзяўся за падарожжа ў лес адзін.
Калі я выйшаў на выкладзеную трэскімі стежку, мае спраўдзівыя ўчуцці змешаліся з асалодай ад агляду лісцянога масіўу. І мой пошук чагось невядомага і цікавага не замедліўся. Мае паведамленне з птушкамі і запахі лесу штурмавалі маёўку. У аднаго моманту я ўбачыў прыгожага воўка. Ён быў блізка да мяне, але не казаўся мне страшным. Я ўбачыў, як ён збіраецца ў лес за шматлікімі заяццамі.
Як вучань я памятаю, што лес і дрэва адыходзяць ад нас з кожным годам, а тут, у самым сэрцы лесу, я ведаў, што людзі застануцца тут вечна. Я наследаваў чыстую ваду, птушак і звяроўрынак. Я падаўся ў напрацаваньні справы цэлага жыцця — захаваць гэты дар. Маё падарожжа зрабіла мяне лепшым чалавекам, я ведаў, што маюць значэнне не толькі таямныя, але і гэтыя простыя і невідомыя рэчы для нас.
Маё маленькае падарожжа ў парк
У праку я даведаўся аб існаванні прыгожага парку ў маёй горадзе. Я заабілі пра яго існаванне, але адзін раз я разам з сябрамі паехаў у парк адпачываць і пабегчы ад гарадскога гамона. Гэта было маё маленькае падарожжа ў парк, якое пашкоджвае мяне вялізна.
Калі мы прыбылі ў парк, я зразумеў, што гэта месца, дзе можна буйным сумам паяціцца ад справаў, атрымаць новую інспірацыю і проста адпачыць. Мы прымацаваліся да каліі, дзе маглі паглядзець на вялікую колькасць зялені і кветак. Ціхая музыка птушынага спеву дапаўняла атмасферу спакою і адпачынку. Мы прагуляліся па алеі з дрэў, абсажаных усевамі кветкамі, і мне здалася, што ў цяперашнім моменце я знаходжуся ў іншым свеце, дзе не існуе скурсіи, талмачэнне і паганыя настроены.
Маё маленькае падарожжа ў парк было ўзрушаючым досведам, які памаг мне адчуць спакой і размысціць свае думкі. Я ведаў, што падарожжы не абавязкова павінны быць велікімі і коштаваць шмат грошай, каб прадастаўляць мне адчуццё адпачынку і шчасця. Што можа быць лепш, чым проста пагуляць па нейкіму жывапіснаму парку з добрымі сябрамі?
Маё маленькае падарожжа летам
Летам, калі ўсё навокал было зялёным і жыццё толькі пачынало расці, я здзейсніў сваё маленькае падарожжа. Я планаваў спаць пад адкрытым небам, дасьледваць жывую прыроду і ўздыхаць свежы паветр. Маё падарожжа было не вялікае, але я гэтае лета ведаў, што я хачу спыніцца там, дзе нават на маленькі момант зможу адчуць сябе часткай прыроды.
У маім падарожжы мне ўдалося падарожнічаць па невялікай вёсцы, дзе маюцца чыстыя працяглыя палі і дубы, якія вітаюць тваю душу сваёй цішыняй. Я даследаваў лясную стужку з вялікімі каштанамі, якія ўсё яшчэ былі па-сапраўдныму крынявымі. Каждая мяжа была запоўнена птушкамі, якія спявалі ўсюды ўкалі вёскі, ствараючы своеасаблівую музыку для маіх вушэй.
Падчас майго падарожжа я таксама спяў на воднай плошчы, дзе кветкі расцвелі ўвесь вакол, і адчуўваў, як вада лячыць маю душу. Я ўсё ведаў, што гэтае падарожжа стала для мяне часам адносін, дзе я змог адчуць сябе сапраўдным чалавекам, затым што ў спакою прыроды я змог знайсці час для развіцця сябе.
Маё маленькае падарожжа летам было проста незабыўным. Там я знайшоў натхненне і спакой, а таксама змаг адчуць сябе сапраўдным чалавекам у гэтым вялікім свеце.
Маё маленькае падарожжа падчас летніх вакацый
Улетаючы ў цепкіх асобах Норвегію, я празначаў канец лету прыязджаючы да карыстальнікаў і прыгожых мясцовасцяў. Мае маленькае падарожжа пачалася з кіраваньня да Нюрбургринга ў Германіі, дзе я адчуў са сябе страхаты вялікага автадрому. Наступным альбоў у маім спісе было Версаль у Францыі, дзе я ўжываў усяго атласа скульптураў і гісторыі. На жаль, гласна, каб іх выпробаваць, я нават не памяркоўваў пра нестабільнасць на той момант. У якасці заключнай пункту падарожжа, я паспрабаваў падарожжа па Карпатах у маім родным крае. Маленькія дарогі і шкляністая краіна, што прывязаў мяне да дастатковай, а таксама гладкасці ўсё навокал ужо было не падобрай націск, бо я ніколі не ведаў, што я магу дайсна знайсці ў еўрапейскай тэрыторыі.
Маё маленькае падарожжа: прыгоды ў зімовым лясе
Зіма – гэта чароўнае часцю, якае абгартае свет сваім халодным косненнем, ствараючы казачныя выявы на шкле вокнаў. І ў самы момант, калі светлінаў зьнікае, я пацалаваў, што ні мароз, ні снег не могуць стаць перашкодай для сапраўднага даследчыка, і пакінуўся ў сваё маленькае падарожжа.
Мой выбар падаў на таінствены лес, які звычайна ціхі і пакрыты снегам зімой. Ідучы па мяккім снежку, я адчуваў сябе як даследчык невядомых земляў. Зімовыя дрэвы, абгортаныя белым покрывам, здаваліся чароўнымі стражамі тайн, паглушаючы звукі маіх крокаў.
У глыбіне лесу я натрапіў на дзіўнае месца – возера, пакрытае лёдам. Слой льда, нібы адзеркальная паверхня, адлюстроўвала промені сонца. Уважна ступаючы па лёдзе, я адчуваў пад нагамі яго скрыпучасць, як будто самае возера расказвала мне свае зімовыя тайны.
Працягнуўшы сваю падарож, я звярнуў увагу на дзіўныя следы на снегу. Следы, плетучыся і пераплеццаючыся, нібы хто-то гуляў па лесе. Ідучы па іх, я дасягнуў месца, дзе мае вочы сустракалі вочы белай ваўкі. Гэта сустрэча напаўніла маё сэрца радасцю і адчуццем взаемаарэспекту.
Праз нейкае часціна я знойдзены невялікую ачаг, дзе снег быў лічаны следамі жывёл. Магчыма, гэта было месца для сустрэч і зімовых разваг. Маё ўяўленне пачало ствараць цэлыя гісторыі пра тое, якія прыгоды моглі тут адбывацца.
Свое маленькае падарожжа я скончыў, вяртаючыся дадому з тэплымі ўспамінамі і перакананнем, што нават зіма, здаецца, схавала шмат загадак і чароўства. Мае зімовыя нататкі, знойдзеныя ў тайных куточках лесу, сталі маімі скарбамі, і кожная наступная падарож абяцала яшчэ больш загадак і адкрыццяў.
А ў вас ёсць ідэі, якое можна яшчэ напісаць сачыненне на гэтую тэму? Падзяліцеся ў каментарах!